Każdy wiersz, który piszę staje się
po pewnym czasie niepotrzebny.

Ulegam w nim złudzeniu „dobrego wiersza”.
Ulegam chwili,
Ulegam teraźniejszym:
smakom,
zapachom,
dotykom.

Ulegam temu co teraz,
Nie temu co przyszłe.

Słońce ma w moim wierszu sekundę.
Jest dopiero co narodzone.
Jeszcze chce mu się jak dziecku.

Słońce w moim wierszu,
po pewnym czasie nie daje mi ciepła.
Jest blade i zimne.
Jest wysłowione,
wypalone,
ciemne.

Wiersze, które piszę są niepotrzebne
jak przeszłość,
lecz urokiem poezji jest to,
że potrafi pamiętać.

a gdzie masz awersacje?

no ja jak czytam, swoje, nazwijmy to powściągliwie, utwory, sprzed kilku lat, to włos mi się jeży, tam i ówdzie i sobie myślę, że chyba w ogóle nie miałam wstydu
i chce mi się wrócić do tamtych czasów i tamtego pisania;)

jeśli chodzi o erekcjato, to połowę drogi, tę łatwiejszą, za sobą już masz, czyli erekcjato w tytule, ale erekcjato tym się też odróżnia od wiersza, że ma zakończenie, które nazywa się awersacja

http://erekcjato.eu/forum/viewtopic.php?t=24