Te drzwi przede mną są zamknięte,

klucz gdzieś zaginął, dawno już.

Walczę samotny na barykadzie,
chcę ją sforsować, lecz nie wiem jak?

Myśl pulsują bezustannie,
jak długo będzie ta walka trwać?
Błyski jak piorun – bez litości,
gwałtownym sztormem faluje ból.

Choć wróg bez twarzy i bez duszy,

słyszę nadziei ściszony głos,

drżę z wyczerpania, gubię myśli,
nie mam odwrotu, jest tylko strach.

Ostatnią siłą się podnoszę,

szukam ucieczki, ja – dezerter.
Po trupach myśli, przez zasieki,
wbrew wyrokowi opuszczam front.












































































































































Przed migreną.

Lydia Del pisze: ↑2025-07-30, 17:25 chcę ją sforsować

Jeżeli chodzi o drzwi, to ją się nie forsuje, tylko je.

Lydia Del pisze: ↑2025-07-30, 17:25 Myśl pulsują bezustannie

Chyba chodzi nie o Myśl, tylko o "Myśli pulsują bezustannie".
Według mnie - powinnaś nieco więcej staranności włożyć w sprawdzenie tego tekstu, przed wstawieniem do konkursu.

Masz rację.

Jeżeli chodzi o drzwi, to ją się nie forsuje, tylko je. Tu chodzi o barykadę.

Lydia Del pisze: ↑2025-07-30, 17:25 Walczę samotny na barykadzie,
chcę ją sforsować, lecz nie wiem jak?

Jeżeli jesteś na barykadzie, to ją nie forsujesz, tylko bronisz przed nieprzyjacielem
I już się nie czepiam

tje

Wcale się nie czepiasz, a cierpliwie odpowiadasz. 40 lat nie rozmawiałam po polsku, zaczęłam pisać wiersze, by sobie język odświeżyć. Nie zapomniałam, ale mój język ojczysty się bardzo rozwinął. Jestem wdzięczna za każdą uwagę,za każdą konstruktywna krytykę. Moje pierwsze wiersze, to prawdziwa katastrofa. Widzę postęp i to mnie cieszy.