Nie pytam: „dlaczego?”, nie płaczę po nocy,
twój czas już przeminął, jak cień na powiece.
Jesteś tylko szeptem, co w ciszy się skrywa,
ulotnym oddechem, wracającym we snach.

Ta cisza za oknem wprasza się do środka,
ściany wszystko słyszą, lecz mnie to nie wzrusza.
Otrząsnę z letargu mą starganą duszę,
by nie skamieniała w bezruchu i mroku.

Cieszę się wolnością, radością się sycę,
napawam się życiem, każdą jego chwilą.
Bo nawet w cierpieniu dojrzewa nadzieja,
kiełkuje jak ziarno, pnące się do słońca.




































































Żegnaj szkoło

Lydia Del pisze: ↑2025-07-31, 22:29 Cieszę się wolnością, radością się sycę,
napawam się życiem, każdą jego chwilą.
Bo nawet w cierpieniu dojrzewa nadzieja,
kiełkuje jak ziarno, pnące się do słońca.

tu masz misz masz
bigos

Tak się czuje młody człowiek, gdy ma świadectwo w garści.

fobiak pisze: ↑2025-07-31, 22:42 Bo nawet w cierpieniu dojrzewa nadzieja,

to rozwala cala zwrotke

"Bo nawet w cierpieniu dojrzewa nadzieja" – każdy uczeń czuje się przez nauczycieli i rodziców 'uciskany, prześladowany'. Chcą jak najszybciej wyrwać się spod ich kontroli, wreszcie 'zasmakować' wymarzonej 'wolności'.

ale nadzieja nie dojrzewa, zawsze jesli jest to jest taka sama. uczen nie zyje nadzieja, a pilnoscia lub lenistwem

Dojrzewa, w sensie, ze coraz silniejsza.

nadzieja jest zawsze taka sama do konca, kazdy ja ma kto chce przezyc
uczen nie cierpi
gdyby tak bylo
zadna matka by nie wyslala swojego dziecka do szkoly