do ostatniego dnia
w którym sączyły się radosne chwile
beztroskiej szczęśliwości
nie myśleli
że ich to spotka

uciekali
nie patrząc za siebie
zabierali najcenniejsze

melodię języka
i pamięć o ojcach
schowaną w pożółkłym welonie
przypominającym o miłości
do ojczyzny

a my
wypełniliśmy ich
naszym chlebem
otuliliśmy ostatnią koszulą
uchyliliśmy drzwi

do naszych kotów
wylegujących się na parapecie
oddaliśmy ciepło naszych domów














































koniowi trojańskiemu