Wzgardziłbym księżyca pełnią
Gdyby mnie kochała
Przed neurastenią
Chroniła
Bądź pożądała

Wzniósłbym widok jej ciała
Sakramenty pomnika
Odkryłbym cal po calu
Jak jej grymas znika

Wyszeptałbym
Wymamrotał szczerze
Jak upiór w leśnej operze
Â?e wierzę
Â?e w końcu się zwierzę

Wybrałbym gdyby było mi dane
Atrium cielesne
Nie gotyckie żale
Bo nazbyt
Przedwczesne mam ale

Wisiałbym u wezgłowia
Posągu spiżowego pomnika
W garstce anyżku na dłoni
Roztaczał pląs zalotnika
Rozbiłbym w mak jej świat

Winny jest ocet jej ciała
Jak motyl złocony spazmem
Szloch przy księżnej Yorku
Nabity w butelkę
Orgazmem

Wypiąłbym jej całe trzewię
Na umrzyka skrzyni
I rozbiłbym w proch marny
Brazylijskie Chili
Bo to człowiek marny























Jej ryk triumfalny