Tadeusz nad wyraz miłował swą wybrankę
Jednak lat kilka od ślubu pieścił kochankę.
Kruczoczarna panna miała zielone oko
A mąż dostojny wielbił jej ciało głęboko.
Przykładnie całował Zosine obie dłonie
Ale czas rozkosznie spędzał nie na jej łonie.
W celu kontaktu z damą wyruszał na łowy
Mimo podagry na nie zawsze był gotowy.
Zosia coś wywęszyła nie mówiąc nikomu
Z nieprzeniknioną twarzą chodziła po domu.
Znalazła kiedyś na koszuli czarne włosy
Ze stajni zaś dobiegały dziwne odgłosy.
Zakryła rąbkiem wstydliwie kawałek twarzy
Bo się biedaczce zemsta przeokrutna marzy.
Zwabiła Tadeusza podstępnie do sadu
zabiła nie zostawiając żadnego śladu.
W nocy konie zaprzęgła, wsadziła nań szczątki
Ukryła dobrze po mężu wszystkie pamiątki.
Do Bobru w mieście nieznanym wrzuciła ciało
Gdy ludności tej mieściny dobrze się spało.
Taki los tego co wierności nie dochował
Mimo, że przed kapłanem żarliwie ślubował
