nie ma już we mnie dla mnie
wolnego miejsca
dla siebie
biorę karpia

całuję go w usta
i wypuszczam w miejscu
niedozwolonym dla wysmażonych łusek
będę szlachetna

kiedy nie wyliżesz
talerza
przyczepiam rozum
do końca

twojego języka
nie chcę żeby widziała

jak się nie ograniczam
do posprzątanego z wycałkowanych analitycznie
kawałków podłogi

tyle lat
a we mnie
(udaję)
żadnego poruszenia

stąd dotąd
i ani jednego falującego ruchu
same wnioski






































































o urlop