leniwy lipcowy przedświt budzi
mieszkańców przyklasztornego sadu
jeden przez drugiego
zaczynają pokwiliwać poćwierkiwać

ciepły letni ranek uaktywnia też
rezydentów spod strzechy
zaczynają niemrawo wtórować
zaokiennym muzykantom

z czasem wprowadzając ich
w katatoniczne osłupienie
wchodzą diapazonem
rytualnych dźwięków



































porannego bzykania

zastanawiam czy nie wstapic do klasztoru

ja się zastanawiałem czy nie zostać gajowym, leśniczówka dodałaby tu frywolności, jednak Marucha kojarzy się za bardzo na wprost ;)