I

rano szybowce wyszywały niebo
słońce dźwigało się niespiesznie na drugą zmianę

w zasadzie od wczoraj pozostały niezmienne
tylko pociągi na starych bocznicach i zastygłe zegary
powietrze zgęstniałe od uderzeń skrzydeł

i kule oparte o ścianę co łapczywie wyciągają szyje
w stronę pustej wersalki


II

już tam na ciebie czekają

rozsiedli się w cieniu i wypatrują zza zamkniętych powiek

czasem śmignie im dla odmiany jakiś kot lub kota ledwie cień
chmury strzępiaty wrak albo sputnik
wtedy klaszczą a z drzew spadają dojrzałe owoce

i ty do nich idziesz w sierpniowym upale
wyprostowana spokojna w fastrygowanej czarnej spódnicy
w butach co trochę piją


III

dziś w nocy często wyły syreny
asfalt dróg miął się pod ciężarem karetek

ktoś miał ciężki dyżur
nad twoim łóżkiem zgasła lampka

Na greckich sarkofagach widnieją wizerunki tancerek. Na grobowcach etruskich przedstawiano radosne biesiady. Coś od zawsze w człowieku mówiło, było takie przeczucie, że śmierć jest w istocie okazją do świętowania, czymś w rodzaju godów, bo oto Dusza odzyskuje drugą połowę - osiąga Całkowitość. Tak czy inaczej, niepodobna wypowiadać mądrości w obliczu śmierci. Każde słowo pocieszenia jawi się jako nieodpowiednie i wytarte ze znaczeń. Można stanąć nad trumną i zapłakać, bo łzy potrzebne są nam - żywym - opuszczonym i zrozpaczonym, by ukoić ból. Jeśli zaś cokolwiek potrzebne jest zmarłym - to jest to uśmiech i wspomnienie...