Bądź mi guru. Siądź.
W myślach mieszaj, mąć.
Gdy się wyklarują,
na nowo zbuduję
kryształowy schron.

Schwyć na pytań lep.
Słowa są jak chleb
- gdy się rozsmakuję,
z gorzkich fraz odtruję
życiodajny szczep.

Murem za mną stań
wśród powodzi zdań.
Niech popłyną czyste,
niech spłuczą rzęsiście...
Murem przy mnie trwaj.

Naucz topić w łzach
przenikliwy strach.
Z pozorów odwagi
rozbierz go do naga.
I z gniewu na świat.

Złości czmychnie stróż...
Ty mnie naucz próśb,
bo uwięzły w krtani
z trwogi, że coś zrani...
Z krtani zabierz klucz.

Nakłoń sprytnie mnie,
bym przełknęła, że
szczęścia są chwilami,
że nie ma w tym dramy...
Stąpać będzie lżej.

Z tobą pójdę w blask
po nocy bez łask.
W nieswoją pokorę
skromnie się ubiorę
na codzienny bal.

łał!
skromność
wzniosłość
inteligentnie i namiętnie
namawiasz Ją i nobilitujesz
nie wiem czy to do grafomanii (pomyłka w tytule?)
a jeśli już zwróci uwagę na twoje zawołanie po imieniu to czy cię wysłucha bo ona przecież głucha jest i prze do przodu oraz na boki wkręca się i wykręcić nie może - rzadko staje twarzą w twarz
no ale jak nie wysłucha to przeczyta
czytać raczej umie

Elka, no teraz to poszłaś po bandzie;)

P.S. Czy to tekst do muzyki?

to chyba o maszynce do robienia lodów..

dla ciebie tym byc może roxy. smacznego

taki grafoman to ma zasadniczo wieksze szanse zostac poeta. ta ta ta ta ta taki masz rytm. gitarzysty ci brakuje.

gitarzystę mam w rodzinie, Stachu