wyobraźnia
w siedmiu pastelach
przechodzi granice tego co stać się może
wyprzedza "możliwe" drwi ze "słuszne"


odchodzi

codzienne "trzeba"
płacze płacze
rwie szaty
z szarej materii

na mecie
pomięta wstęga

niebo zaciąga grafitowe chmury
a ja parasolem próbuję wydłubać
choćby skrawek różowej szarfy

...nic nie może przecież wiecznie trwać,
co zesłał los, trzeba będzie stracić...

:)

ja to szczura kiedys mialem. ale nic nie pisze bo uciekl.