Biedne te żony,
matki, matrony,
starsze, powiędłe,
bo żyją z błędem.
Niegdyś powabne,
lśniące, jedwabne,
albo masywne,
twarde i sztywne,
ewentualnie
baby dualne.
A te errory,
jak stare tory,
leżą podłużnie,
rdzewieją różnie,
brakuje im śrub...
tak dawno był ślub.
I te wagony -
te wszystkie żony,
jak damy w dworach,
stoją na torach,
Niegdyś powabne,
lśniące, jedwabne,
albo masywne,
twarde i sztywne,
bo aktualnie
straciły skrajnie.

+ dwa moje ulubione motywy: kobiety i kolej!
- + forma mi obca ale przystępna
i te dwa: errory i dualne tory
jakbym potrafił zapamiętać to bym recytował w sklepie

Wojciechu! obudziły cię roztopy? wlało ci się coś za kołnierz?

akuratnie te motywy uznałem za odpowiednie, rozumiesz
chciałem dać wyraz temu chuchaniu w dłonie
i wzdychaniu starych torów nt. tego że może kiedyś
pozbędzie się wagonu i zaliczy jakieś świeże wahadła, łądowne bądź nie

A i jeszcze jedno - jak jestem pod wpływem to nie potrafię, więc wolę na sucho.

Mnie się dziwne skojarzenia, ale też konkretny wniosek nasunął.
Taki całkiem odległy od tematu wierszyka, ale co tam
No więc - smaruj swoje tory, podkłady umacniaj, aby na koniec podróży okazało się, że to docelowa stacja
a nie szczere pole...lub inne zamczyska ruiny

które straciły świetność

Dziękuję za szczere życzenie, jednakże uważam, że byłyby one stosowniejsze wobec pila z Ostatnie westchnienie Gacka, który to utwór był powodem i prowodyrem mojego skromnego dziełka Biedne te żony
ta dam

ja to sobie ostrza chwaly ogladam.