w mikrowymiarze minimum zdarzeń
i maksymalne zmysłów wojaże.
ze szkła i lutu cenne witraże;
w nich barwne błyski na wyrost marzeń.

wtopione w światło cienie i twarze.
zagadki w niszach i w korytarzach
snują się, plączą... ja w raptularzu
dni zapisuję. ożyć im każę.

z przeszłości frazy w głowie odtwarzam,
niczym modlitwę w blasku ołtarza.
różaniec perły bólu pomnaża
w cichym ustroniu - w mikrowymiarze.

to jest wierszyk niewatpliwie o akcie tworzenia . nadajesz slowa forme bla bla bla a raczej mysla w postaci slow. gdyby witraze sie wykuwało to mozna by napisac ze wykuwasz slowa w marmurze luckich obliczy. zarcik taki. nie smieszny. w mikrowymiarze minimum zdarzeń - a to ladne jest.

a dziękować

ładna zabawa slowami , nie wiem czemu ale zwrotka mi śpiewa do melodii zwrotki ''parostatkiem''