Poeta wysoki, poeta niski,
jak dwa wytryski
w płodnej przestrzeni.
Poeta niski jest jak odciski
n i e p o w t a r z a l n y
przy tym banalnym
wydaje się ten
kto wszystko wie.
Poeta wysoki jest człowiekiem
nader nadętym słowem.
W połowie składa się z kogoś,
w trzech czwartych z warsztatu,
a reszta?
Reszta to proch.
Och, jest on po drodze wszędzie,
na deptakach, w biurach, strefach,
taryfach, na straganach, w urzędzie.
Proch wdziera się nawet na orbitę,
jest pod ziemią, wodą, jest monolitem
mimo miałkości.
Nie wierzysz?
Świat też nie wierzył.

A teraz ma odcisk,
teraz ma granice, teraz ma zwyczaje,
proch podzielił wszystko,
dzielić nie przestaje.
Tylko że w tym wszystkim,
w całym tym podziale,
prochu wyszły dwa rodzaje:
Wysoki i niski.
Wysoki ma wszystko,
przede wszystkim talent,
prawo do prawdy
o poezji, sztuce, jest jawnym
objawieniem, czasem namaszczeniem
starego wysokiego.
A reszta?
Reszta milczy, więc jej nie ma.