zmysłów pożar trwogi pożarł
- na ołtarzu je ułożył.

truchła drżące, precz! na mary!
ogień strawi stos ofiarny.

głodne zmysły w dym wracają,
do kuszących resztek żaru.

wiatr żarliwie je rozdmucha.
nim dogasną, będzie muskał,

niecił iskrę. zanim pustka
schłodzi rozpalone usta.


.