zacierając w pamięci ślady
perspektywy i odniesienia
unika się wciąż rozwiązań
a najbardziej własnego cienia

trącając łokciem o życie
pobudzając się do działania
na nic zdają się inicjatywy
próżne są w nich poczynania

trudno w momentach strapienia
uczepić się czegoś pochwycić
zatrzymać się i popatrzeć
by czynami swymi nie krzyczeć

więc wyjdę z siebie do siebie
i ujrzę co ze mnie zostało
lub nie zobaczę niczego
bo wszystko się we mnie ostało

ja mam pytanie do ostatniej zwrotki:
więc wyjdę z siebie do siebie
i ujrzę co ze mnie zostało
lub nie zobaczę niczego
bo wszystko się we mnie ostało

ostać się znaczy pozostać gdzieś zostać więc ..
popatrzeć w siebie i ujrzeć co jeszcze pozostało...lub nie ujrzeć nic
bo pozostało wszystko ..
ciężki orzech dla mnie do zgryzienia hmm...taki filozoficzny niemal : )
hmm...chodzi o to ze to wszystko ta wielosc ..to za duzo aby cos dojrzec szczegolowo..czy tez nie dojrzy się niczego nowego bo wszystko co jest na zewntątrz jest w sobie wiec nie dojrzy się roznic...czy..ech..no nie wiem :)

"krzyczenie czynami" osobliwością jeszcze niejaką mój wzrok przykuło : ) po chwili zastanowienia jednak zasadność pewną odczytalam

a poza tym jak dla mnie bardzo prawdziwe i zgrabnie ujete:)

za belkot postowy prosze wybaczyc bo pozno juz...
oderwalam sie wlasnie od skryptu do inzynierii genetycznej : ) takze jestem w temacie nie za bardzo : D

no teraz to ja sie zamotałam

może pochopne i karkołomne, ale takie refleksje po wczytaniu się w ten wiersz:

zacierając w pamięci ślady
perspektywy i odniesienia
unika się wciąż rozwiązań
a najbardziej własnego cienia
jeśli cień jest nieświadomą częścią ludzkiej psychiki, to tam właśnie trafiają te zatarte ślady, perspektywy i odniesienia... staje się więc on swego rodzaju śmietnikiem osobowości... czymś, czego nie chcemy o sobie i świecie pamiętać i wiedzieć...

trącając łokciem o życie
pobudzając się do działania
na nic zdają się inicjatywy
próżne są w nich poczynania
trącając łokciem, czyli nie żyjąc prawdziwie tylko w poszukiwaniu usprawiedliwień dla własnej "niemożności" przekroczenia siebie i sytuacji

trudno w momentach strapienia
uczepić się czegoś pochwycić
zatrzymać się i popatrzeć
by czynami swymi nie krzyczeć
czyny krzyczą najpotężniej, jeśli nie zostanie powstrzymana ich spirala


więc wyjdę z siebie do siebie
i ujrzę co ze mnie zostało
lub nie zobaczę niczego
bo wszystko się we mnie ostało
jeśli cień utożsamia nieświadomą część ludzkiej psychiki, to "wyjście z siebie do siebie" jest w pewnym sensie możliwe... by ujrzeć co z nas zostało... czy cokolwiek zostało po którejkolwiek ze stron... cień jako "niesymetryczne ja"... tajemnicze i przerażające... coś więc musi się wydarzyć...

"wyjdę z siebie do siebie" /luna/

ilez wysilku trzeba wlozyc i ile dystansu wobec samego siebie trzeba miec, by stac sie jednoczesnie podmiotem postrzegajacym i postrzeganym.

Twój cień nie jest w stanie mnie musnąć, okryć czy we nie wniknąć.

pewnie dlatego, że to cień.

proponował bym skrócenie mysli i zastosowanie innej wersyfikacji

wolałabym jednak pozostać wierna pierwowzorowi
nic dodać nic ująć: nie potrafiłabym zdeformować raz już skonstruowanego u_tworu

luna pisze:wolałabym jednak pozostać wierna pierwowzorowi
nic dodać nic ująć: nie potrafiłabym zdeformować raz już skonstruowanego u_tworu

to jest Twój wybór i ja na niego nie mam wpływu, ale...to błąd!

być może i błąd, ale nie w moim mniemaniu...