Pomiędzy radości jam smutkiem tchniona
Parodiuję i w poetce swe mienie chowam
Bo dziś czarne wrota z ziemi wyrosły
Brama tęsknoty jawiła się oczom

Więc kryję się w cieniu fortecy owej
Wyciągam rękę lecz wichrem trącona
W twarz uderzona popiołem palącym
Upadam jak głupiec szepcząc plan zemsty

Wtem głowę podnoszę z naiwną łzą w oku
Przeto włosy odgarniam z lic purpurą oblanych
Tyś obietnic niespełnionych dopieszczony po trochu
Swą postacią jak wampir mnie straszysz

I choć jutro w niepamięć odejdą me smutki
A zamek tęsknoty piaskowym się stanie
Dziś świat na opak mym dumom prawi
Echem złowrogim sączone kazanie

"Pomiędzy radości jam smutkiem tchniona
Wyciągam rękę lecz wichrem trącona
W twarz uderzona popiłem palącym
Wtem głowę podnoszę z naiwną łzą w oku"

Subtelnie ujęte i opowiedziane. Piękne.
Pozdrawiam, Roksana K.

trochę to wzniosłe
ale ładne ;)

pozbądż sie tych archaizmów, bo tchną krzywym zwierciadłem i spłaszczają
wzgórek łonowy :)

Następnym razem coś bardziej po „polskiemu” postaram się napisać :) Choć powiem, że to nawet ekscytujące zaczerpnąć choc parę wyrazów od naszych pradziadów

nie pomyslałam o tym, pewnie masz rację :)

Ann, musisz spróbować

hahha, no, bo dlaczego by nie , ponoć wszystkiego trzeba żeby wiedzieć co sie lubi :)

podoba mi się ten archaiczny patos tak romantyzmem zawiewa ;)
chodziło o palący popiół ? ( bo było "popiłem".. i zmieniłam)

ta ostatnia zwrotka szczególnie mi przypadła do gustu : )

I choć jutro w niepamięć odejdą me smutki
A zamek tęsknoty piaskowym się stanie
Dziś świat na opak mym dumom prawi
Echem złowrogim sączone kazanie

choć może 'mej dumie' ? duma może być jedna , choć z wielu przyczyn...

No ba! A tym bardziej, że zawsze miło jest spróbować czegoś nowego

[ Dodano: 2007-02-12, 20:39 ]
Lila słusznie, dziękuję za zatuszowanie tego błędu; )
A to wyrażenie „mym dumom” tak ładnie dość abstrakcyjnie mi zabrzmiało, dlatego zostawiłam

I dziękuję za opinię

nawet fajna ta wzniosłość w wierszu- archaizowqnie wiersza podniosło jego smak.
Rymy na dobrym poziomie.

archaizować, czerpać z dziedzictwa naszego pięknego...
tak niewielu to robi, bo 'niemodne'
ładny wiersz
tylko zrobiłbym to tak:

Wtem głowę podnoszę z naiwną łzą w oku
I włosy odgarniam z lic purpurą oblanych

zbyt dużo wskazań na miejsce i czas wciąż odwraca uwagę czytelnika, chyba, że to taki obrazek - ujęcie z daleka na podnoszoną w górę głowę i następne - zbliżenie na dłoń odgarniają cą włosy