Gdy północ zawita, opatrzność swą ześle
Przekroczy granice ciemnej gry świateł
Gdy urok swój ku mnie z dna siebie wnet prześle
Ja podążam pod Tobą – kroczące Twe dziecię

Tak idę myślami zajęta przezeń
Plażą, a w morzu Twój blask snem owiany
Choć stopy z lekkością czyniące swą winność
Piaskiem zwolnione, nie wodą

Choć iść ciężko, ciężko Twym światłem oddychać
Ja ginę w oddali bowiem śladu Twego szukam
Jakobym w ramionach Twoich zasnąć pragnęła
Kocem z gwiazd uszytym delikatnie zakryta

Znużona wysiłkiem na wydmach przysiadam
Zamykam oczy, już widzę wyraźniej
Â?eś tylko na jedno wyciągnięcie mych ramion
Więc chwytam tak mocno jak tylko potrafię

Wnet oczy przymykam w zamkniętych wcześniej oczach
I śnię już do Ciebie mocno wtulona
Jak wielkie me dziwy gdy budząc się rano
Słońce na niebie zobaczę miast Ciebie

Mimo wszystko dumą mnie napawa niemą
Faktu niemożliwego prawdziwe istnienie
Â?e choć tylko w wyobraźni mej pod sennym patronem
Z samym Księżycem spędziłam noc jedną

ladna rytmika wiersza

no
Twoje wiersze mają urok i sa zwiewnie delikatne :)

Jestem pod wrażeniem- subtelnie, porusza wyobraźnię, zmysłowo...Bardzo ładnie.

nastrój świetnie namalowany ale to powinno byc tylko tło dla jakiejś akcji ;)

Książę Półkrwi zabieram się za czytanie. dzięki

Lila, może kiedyś to stanie się fundamentem do rozwinięcia...

Wszystkp jest poezja- impresja, wrażenie też.

niczego bym nie zmieniala.
domyslam sie, ze to miala byc akwarela, a nie krzykliwy obrazek.

brak mi tu gwiezdnego pyłu

moim skromnym zdaniem, jeśli to jest nawet wydmuszka, to napełniona ponownie czymś innym, niż jajkiem i pięknie pomalowana
... i równo (rytmika)