Nie pytam, gdzie jest poezja,
dziś wiem- w dawnym spojrzeniu,
obejmującym "ja" tamto
w okamgnieniu.

Po staroświecku rym zagrał
współbrzmieniem krótkich dźwięków.
Niemodny wiersz pisałam
wprost od ręki.

Potem już próby na biało,
dowolność gdzieś mi się miesza
w pozornie prostym stylu
wolnego wiersza.

W lirycznej sytuacji
ukryte kody metafor
bez zbędnych ozdobników,
bez wybijania taktu.

Podobno to wyższy poziom
myśli i dar latania,
a ja wciąż kocham wersety
te rymowane.

Podziwiam, lecz z sentymentem
powracam do rymowanek,
do tamtego spojrzenia
- i nie przestanę.

mnie zawsze u innych pociagala lekkosc rymow.

a ja nie umiem przestać rymować, a sądze, że wielu traktuje rymowankę jak coś bez głębi, jak nastawienie na rytm rym i przyporządkowanie treści do formy, a nie na odwrót.

ela, chyba zartujesz, wiesz jak ja bym chciała porymowac?
nawet nie wiem czy wtedy tknełabym wierszyk biały
ale ja nie umiem, nie moge pokleic tego i wciaż brakuje mi słow, nie trzymam rytmu

hmm, a TY się ciesz, ze masz dar:)

A bo wiesz co, Aniu, a ja tak marzę, żeby tak ładnie i tak zdumiewająco odkrywczo na biało pisać....echhhh :)))

hahha, ela, bo to już tak jest, jak ktoś ma coś, to chciałby co innego, a ten co ma to co inne, czesto chciałby tamto coś, i nigdy zasadniczo nikomu dogodzić się nie da, bo przewaznie czegoś bedzie za mało, a czegos za duzo:), albo chciałoby się inaczej

właściwie, to idzie się zarznąć
hahhah
albo zerżnąć

lubię cię taką jaką jesteś

no i nie przestawaj ; )

pocZątek wiersza SUPER- potem obniżyłaś loty

Dziękuję Wam bardzo:)