Kolejne dni nie przynoszą poprawy.
Strzały wybuchy słychać wśród gruzowisk.
Czasem krzyk, czasem płacz,
przejedzie samochód,
warkot echem się wznosi.

Pamiętam jak przytulałaś mnie do piersi,
osłaniając twarz chustą chowałaś się za węgłem.
Sprawdzałaś czy żyję, płakałaś, mówiłaś coś.
Wpadł mi wtedy kurz w oczy i szczypał.
Dlatego pamiętam.

Dokonam tego dziś jestem gotowy,
pójdę na targ po warzywo,
chleb niby będę kupował i bułki oglądał.
Tam najwięcej skupia się ludzi w jednym miejscu.
Mam przy sobie ładunek... ale nie o tym chcę pisać.

Dziewięć miesięcy pod sercem mnie nosiłaś.
Urodziłem się w czwartek,
jak dziś, tylko że piętnaście lat temu.
Ojciec musiał być wspaniałym człowiekiem,
tyle mi o nim opowiadałaś.
Więcej nie napiszę, zaczynam ulegać emocjom.

juz komentowałam

ale zapomniałam dodać że ja bym była...może nie dumna
ale na pewno nie zniechęcałabym
chociaż tu mozna by rzec że róznie ludzie to postrzegają

ale bombowy temat, zupełnie nie wiem, jak mam sie odniesc (jako matka), zaskoczyłes mnie