polozyl dzis dusze na lace
posrod wiatru i traw zieleni
nakarmil ja wiosennym sloncem
tak wlasnie spelnial swe marzenie


oczami wciaz wodzil po niebie
i topil spojrzenia w blekicie
skronie przylozyl do ziemi
by poczuc tetniace w nim zycie


zasnal marzeniami okryty
euforia cialo wypelnila
w endorfinach umysl spowity
dusza sama sie uzdrowila

podoba mi się bez ostatniej zwrotki , endorfiny odebrały wierszowi lekkość