gdzieś za wąskim horyzontem
pędzą stada antylop
w pogoni za deszczem

przykładam ucho do ziemi
słyszę tylko odjeżdżające pociągi
a nienazwany zapach ulatnia się
zostawiając wzrok wbity w przestrzeń

nawet tu blisko
mijam się co dzień z człowiekiem
okrążam z daleka wyspy koralowe

ja tu posiedzę
wyspa to skupisko...
a ty i tak się wymijasz z nimi...tak se rozmyslam...

jakoś się nostalgicznie zrobiło.
odbieram to jeko tekst o tęsknocie,
za czymś.

„W pogoni za deszczem”. Za przepiękną kołysanką świata. Tą najstarszą...

poza
w pustce
i wszystko gdzieś dąży
ku światłu
upadku

może tak całkiem
nas nie pogrąży

Poza i naturalność. I tęsknota zamknięta gdzieś w nas...
Bardzo mi się podoba, Lilu, bardzo. Posłużyłaś się perfekcyjnie obrazami, zbudowałaś nastrój i zmusiłaś do zadumy.

elu dzieki ale chyba popelnilam byka , po za ( w sensie - nie 'w' )

Liluś, nie popełniłaś byka. Tylko do tekstu dwojako pasuje i myślałam, że celowo naprowadzasz na dwa znaczenia. Cóż, gdy w ręce czytelnika wpada tekst to tak wychodzi że szuka w nim własnej myli, a nie myśli autora.:)

mam przed oczyma karen blixen i pozegnanie z afryka.

lila pisze:nawet tu blisko
mijam się co dzień z człowiekiem

to biorę- ciekawa myśl

[scroll]√√√[/scroll]