powolutku sączył kawę
fajansowa filiżanka szczerbiła się zalotnie
niczym starzejąca panna na wydaniu

ten z boku w pajęczej otulinie
był urojeniem – halucynacją rodowych klauzul
przechowywanych w papirusowym mendżatach*
bez sensu z obligacją i koligacjami

aromat roznosił wokół delikatny ślad
oplatając precjoza przeszłości oparem letargu
zatopionym w obrębie pierzchającego blasku

z pokoiku na piętrze rozsypywał się miękko cichy jęk
kolorując ciszę grynszpanowym wspomnieniem
przypominał o następnym łyku

bezwiednie uniósł głowę w stronę światła
ono potwierdziło niezdolność percepcji

wychłodzona kawa również przestała nęcić zmysły




* mendżat – papirusowy zwój

pięknie namalowałeś ten obraz,
mimo, że nie lubię szranek słownych w poezji
jedno ale...wyrzuciłabym już ten papirusowy,
wystraczy sam mendżat.

cebreiro pisze:pięknie namalowałeś ten obraz,
mimo, że nie lubię szranek słownych w poezji
jedno ale...wyrzuciłabym już ten papirusowy,
wystraczy sam mendżat.

Cebriero jesteś SUPER- czekałem na podpowiedx bo wers mi nie grał...Ty wskazałaś mi drogę do pomysłu....teraz będzie :

"ten z boku w pajęczej otulinie
był urojeniem – halucynacją rodowych klauzul
przechowywanych w kruchych mendżatach*
bez sensu z obligacją i koligacjami "

jeszcze raz dzięki

chyba jeszcze nie dorosłem do takich wierszy

kurna przez ten jęk
nie moge dojść do siebie