Kiedy z pajęczyny kilku westchnień
zostałaś utkana w łonie matki
pokochała cię ziemia, pokochał cię Bóg

i nieważne że na ziemi tak mało
zostało bożych sług
zawsze jest ten jeden co o tobie pamięta

co wieczór modlitwą do Ducha ÂŚwiętego
modli się za ciebie, prosi Boga
o twoje szczęście i o zbawienie

bo życie to padoł łez wylanych
przez ludzi z powodu nieszczęść
tragedii, pożarów, śmierci i powodzi
ale to bez znaczenia, to nas nie obchodzi

nie zostałaś stworzona do tego
aby się smucić i płakać
ale by się radować każdym swym dniem
jak konik polny na łące
między kwiatami skakać

nie przejmuj się więc
niech Duch ÂŚwięty prowadzi cię
byś życie przeżyła w miłości
nie wchodząc w bezdenną otchłań nicości

dla mnie ten wiersz brzmi jak wpis na kartce pamiątkowej z okazji konfirmacji.
już mi skrzydła opadły po przeczytaniu pierwszej strofy.

Kiedy z pajęczyny kilku westchnień
zostałaś utkana w łonie matki

może to i piękna metafora, ale dla mnie tak przekombinowana,
że odechciewa się dalszego czytania,
puchar przelała zdecydowanie pajęczyna.

W drugiej zwrotce wywalamy "i",
szkolnie nie zaczynamy zdania od spójnika,
a nawet jeśli to jest zabieg stylistyczny,
to w tym wypadku nie pasuje.


co wieczór modlitwą do Ducha ÂŚwiętego
modli się za ciebie, prosi Boga
o twoje szczęście i o zbawienie

powt.!

nieszczęść
tragedii, pożarów, śmierci i powodzi
ale to bez znaczenia, to nas nie obchodzi

straszna wyliczanka, obierająca całą poetykę utworowi
i jeszcze ten rym powodzi- obchodzi,
dodajesz również kilka słów na końcu tej strofy,
bez kontekstu z całym wierszem,
generalnie cała zwrotka jest do wyrzucenia.

Daj sobie spokój z interpunkcją,
bo jest wybitnie niekonsekwentna....

Ale ja się nie znam,
I nie nadaję do czytania wierszy o 9:15.
Pozdrawiam

cebreiro pisze: Daj sobie spokój z interpunkcją,
bo jest wybitnie niekonsekwentna....

właśnie, kto ci wklejał ten wiersz hehehehe

Nasuwa mnie się pytanie na myśl. Jeżeli on się za nią modli, to kto ją rucha?

staram się nie komentować wierszy- religijnych wyznań
Tym razem jednak zwracam uwagę na niestrawne metafory:
pajęczyna westchnień
utkana w łonie
padół łez
bezdenna otchłań nicości

Kiedyś malarz Styka miał sen. Przyśnił mu się Pan i powiedział:
Styka, ty mnie nie maluj na kolanach, ty mnie maluj dobrze!

za dużo tu bogów i duchów... mnożą się jak króliki...