nie potrafię usiedziec na miejscu
ani też skupic na sobie
nie potrafię już nawet walczyc
no bo ciągle myślę o tobie

co mi tam łzawe chmury
ja widzę suche niebo
i słońce mi niepotrzebnie
co rusz zagląda w dekolt

a na co mi opalenizna
skoro nie mogę miec ciebie
już lepiej wrócic do pracy
schlac się i zrzygac na siebie

może kiedyś zadzwonisz
może i do mnie przyjedziesz
może rzucisz kamieniem
by mnie wybudzic z ciebie

podoba mi sie, szczegolnie ostatni dwuwers
może rzucisz kamieniem
by mnie wybudzic z ciebie
chowam sobie ; )

To żeś się spisała.

bardzo się podoba

peel tak gleboko pograzony w tym "snie", ze byc moze lawina kamieni bylaby konieczna.
by wybudzic.

Mi też ogromnie się podoba........Cieniu extra.

Olgo.....trafne spostrzeżenie

szkoda że ten baran nic nie mówi:(

takie smutne
troche lzawe
az mi sie
spodobalo

tam zaraz smutnawe
takie ze wnętrza pisanie
ale...mi tam:)

tak... końcówka ostatniej strofy...

ja też jestem za ostatnim..
trochę to pensjonarskie pisanie dla mnie,
takie niepodobne do Ciebie...

e tam zaraz pensjonarskie
ja tam...ech
no kurna kiedy to takie ładne:))))

tylko ogólnie się ustosunkuję
1. autor nie powinien oceniać samego siebie ( zdarza mi sie to na okrągło, tylko mam spory dystans do swoich wersów)
2. miłość, tesknota , gotowanie pomidorowej dla ukochanego i drapanie po plecach to najprostsze uczucia, nie wolno ich ubierać , one muszą takie zostać, dziewicze, bo ponoc kazdy następny raz jest pierwszy, pensjonarski właśnie i z różem na policzkach

dlatego do mnie to dotarło

jednak jak nic nic
trza kufel nam wypic