Kolejny raz stworzy³em ¶wiat. Pod¶wiadomie.
Sta³em na ¶wiat³ach.
Zaraz mia³o zab³ysn±æ zieleni±.
Bezwarunkowo odpali³em generator rzeczywisto¶ci.
Wiele obrazów, kilka d¼wiêków, zapach, smak i... ona.
Móg³bym przysi±c, ¿e s³ysza³em jej ¶miech. Zamilk³ nagle.
Aby wybuchn±æ raz jeszcze.
Nasze ¼renice siê spotka³y.
Klakson! Ruszy³em... zapomnia³em.
I znów j± zobaczy³em, by³a tu¿ przede mn±.
Sen? Halucynacje? Psychoza?

Przeznaczenie... wymamrota³ mêdrzec przewracaj±c siê na drugi bok.

"Kolejny raz stworzyłem świat."
Tak szczerze to wszystko, co jest po tym wersie możesz spokojnie wypierdolić.
Nigdy nie uzyskasz tam nic bardziej przenikliwego niż to, co jest na początku.

Wiem, mocne s³owa.
Ale ostatni wers te¿ niczego sobie.
To co w ¶rodku mówi o tym co mi siê przydarzy³o.

po tym pierwszym zdaniu... przypomniała mi się historyjka z Danikena bodajże... pewnie nie tak to u źródeł było i przytaczam w dużym uproszczeniu, ale...
"człowiek" zadawał sobie pytanie "jak powstał wszechświat?" i nie potrafił na nie odpowiedzieć... wymyślił więc program komputerowy, który zbierał dane pod kątem odpowiedzi na to pytanie... za każdym razem gdy pytał komputera: "jak powstał świat?"... komputer odpowiadał: "brak danych do udzielenia odpowiedzi"... ludzkość wyginęła, a komputer zbierał dane... osiągając coraz wyższe poziomy inteligencji... i stworzył człowieka...