Usiadło życie tuż obok mnie
I dyktować teraźniejszość zaczyna
Otwiera księgę niezwykłą
Dla życia to przecież rutyna
Losy sie przeplatają
Każdego człowieka z osobna
Każda chwila jest inna
Jedna do drugiej nie podobna
A życie dyktuje cichutko
Spogląda głęboko w me oczy
Czy wszystko już rozumiem?
Czy dziś niczym mnie nie zaskoczy?
Widzę ukradkiem, jak po tych kartach
Ludzie przechodzą z rozmachem
Czym dalsza moja strona tym żółciejsza
Obserwuję to borykając się ze swym strachem
Przy końcu tej niezwykłej opowieści
Â?ycie swój prolog takimi słowami zakańcza
Pamiętaj
Do dni twych ostatnich nieprzerwanie dyktować ci będę
A powieść moja jest wieczna, prawdziwa i twarda

taa
zaskakuj mnie życie w sekundzie
ułożę się wbrew sobie w tobie
a niestałość jest piękna

ogólnie rzecz biorąc to jest wierszydełko
z pretensjami do przypowiatki filozoficznej
a podany poniżej cytat...

Pamiętaj
Do dni twych ostatnich nieprzerwanie dyktować ci będę

powinien sugerować istnienie przeznaczenia (?)

jak dla mnie słabizna, a ostatnie zdanie:

A powieść moja jest wieczna, prawdziwa i twarda

ubawiło mnie setnie

pzdr

Ulla la aleś dziewczyno napisała. Jaciesune!

ulla, wiersze pisane o skrajnych oczywistościach, zagadnieniach,
ujętych w całości, a nie wyrywkowo,
(życie, miłość, śmierć itd)
wymagają uważnego doboru słownictwa i metafor,
tak aby nie tworzyć banału.
To ogromna sztuka, Tobie nie za bardzo ona wyszła.