że niby poetka
proszę pana
z samego rana?
jeszcze w pieleszach w nieładzie
co kto pomyśli o ogładzie
fryzura potargana
twarz o makijaż prosi

pan tu z poezją na ustach
górne myśli podnosi
chwileczkę ogarnę się trochę
pan myśli babsko płoche
całkiem zwykłe próżne
tak tak okoliczności przeróżne
momencik niech pan poczeka
zaraz coś napiszę
patetycznie
najpierw
na bóstwo

prześlicznie!

Ela, czytając większość Twoich wierszy mam wrażenie, że słowa są tak lekkie jak piórka unoszone delikatnym podmuchem. Ich subtelności nie niweczą nawet przyziemne tematy.

No i Grechuta zaczął mi się śpiewać pod wpływem tego wiersza.

Ela jesteś niewątpliwie poetką
Nie czytałem was zbyt wielu
Pamiętam jeszcze Mogwaia
i to by było na tyle.

Anty-czko, dzięki. Â?ycie, to w wiekszosci przyziemne sprawy i w przerwach jakies "loty". I wiesz, poezja fajnie gdy te "loty" ujmuje w słowa. Ale z drugiej strony, jesli jest obrazowaniem z definicji, to cóż ma obrazować, jesli nie zycie? Obrazujemy to, co tak naprawde jest nasza prozą.



Marcinie, a ja mam wątpliwości. Bo poezja w wielkiej mierze to rzemiosło i warsztat, a ja pisze przede wszystkim intuicyjnie i z potrzeby serca- a to wszak grafomania -z definicji. Ale co tam? Lubię, więc piszę. a powyższa rymowanka, to stary tekst, niedawno trochę ogładzony.

wpadła mi do głowy pewna myśl, ale chyba się podzielę nią jak się oblecze w prozę,
tak czy owak zostałam zainspirowana.

i cudnie:)

tekst lekki z przymrużeniem oka-ale przeszkadzają mi porozrzucane rymy-haczą czytanie a szkoda.

no bo to o peelce po etce poczochranej jeszcze nie ugładzonej i nie do końca dobudzonej :)