lekko popłynęły rzędem
wcześniej takie nierozmowne
przysiadły na ust krawędzi
ciche milczki zadumane

powściągliwe i niepewne
z przesadzoną nieśmiałością
skromny wianek plotły dłońmi
płoche milczki zapomniane

wianek wonny z łąki, lasu
zdobi płótno na obrusie
sadem i ogrodem krzyczą
świeże milczki w śmiech ubrane

układność w chichot zmieniają
śmieją się z barw beztroski
dźwięk ciszy na bok usuną
milczki znikąd odszukane