Miasto na skraju niczego
nie budzi się z bladych poranków,
nie zamiera od liliowych zórz.
Zza zbrudzonych smug
patrzą dziuple uschnięte,
patrzą na mrowie.
Fabryka wypluwa oczy
zmęczone, gawronie.

W nocy
z łóżek ściąga się pościel.
Gnie się fałdami,
szczerzy zęby w zbielałe kłykcie,
do następnego obłego błękitu.

Prawdopodobnie chodzi o fabrykę w okresie przejścia z manufakturowego systemu produkcji do produkcji maszynowej na początku XIX wieku

chodzi o Â?ódź ;)

ja nie wiem, dlaczego nie lubisz smogu?
zapewne masz coś do ukrycia?
niedawno oglądałem film „jak hartowała się stal” te kolory były i są aktualne

miałam najpierw powiedzieć, że nic tu po mnie, bo nie ma bazaru różyckiego, a ja przede wszystkim lubię ludzi, ale mam wielka słabość do tego miasta i fajnie je napisałaś

co mi się rzuciło w oczy po pierwszym czytaniu:

"szczerzy zęby w zbielałe kłykcie,
do następnego obłego błękitu."

zostawiłem sobie w głowie sam "błękit" bez "obłego"

wiersz:
ciekawe spojrzenie, obrazowe metafory. dobre czytanie :)