Kotwica rozkoszy
na rufie oczekiwań
napiętych pocałunkami żagli
do wybrzeża
za światłem twych rąk zmierza
galera zmęczona dnia

Po dwóch stronach mgły oddechu
minąwszy w biegu
palcem radość obrysowana
w chwili pośpiechu
na skrzyżowaniu czerwonego światła

cichy przejazd tunelem
pociągiem złudzeń skróconej trasy
słownych rozdań gra w karty
zmęczonych ust trunkiem

kolejny raz kończy się czas
w zachodzący słońca dzień
skryty pościelą cień
porannej rosy kropel las
perli muśnięciem zdziwiony
kochanków uścisk dłoni zmęczony

dobry wiersz
ale nie pytaj sie dlaczego

Muzeum, beznadziejne kocopoły, biednej dziewczynki z domu dziecka.

niby trochę kipi od patosu, zwłaszcza pierwsza zwrotka i ten wierszyk w ogóle przenośny jest, ale bardzo ładny, bo mi się zdaje taki niewymuszony i naturalny