autobus wiezie tajemnicę
nieodległych spojrzeń i śliny na wargach
lepiej znaleźć chodnik tuż przed ostatnim stopniem
gdy deszcz zrasza twarz nie myślisz że to obraza
słuchasz jak dżdżownice wychodzą z kryjówek
pełzną po ręce wiedzą że są przekrajalne i niezniszczalne

histeryzujesz wynosisz moll w dur i przestrzeń
zamyka chropowate gardło prosi o trochę miejsca
bo znów płaczesz do środka przelewając sos chili
wgłąb tchawicy i dalej do żołądka i czakramów
których przecież nie rozumiesz nawet nie czujesz

nieba błękitne zmieniają się w kopuły tlenowe
światłoczułe muchy uciekają przed teleskopami
i tak złapią je w siatki zaprzeszłych zdarzeń
nie będą metaforami losów ani kaprysów
gdy udajesz że to nie wola nie łza nie ty

myślałem, że w końcu napiszesz, coś, co będzie się czytać z przyjemnością
na plus jednak, że nie ma zbyt wielu zwrotów-śmieszostek, charakterystycznych dla ciebie

dalej niestety ma miejsce, coś, co dla braku lepszego słowa nazwę
rozpiździskiem, czyli braku trzymania się całości pewnej kupy
w obszarze metaforycznym, w takim stopniu, w jakim metaforyczność jest dla ciebie dostępna, czyli niewielkim

a ścieżki interpretacyjne na wyższym poziomie percepcji
jak zwykle okazują się ślepymi uliczkami
każącymi czytelnikowi, wyrzucać sobie, że znów pozwolił sobie wejść na tą ściezkę

oj tam, Rajski... Twoje stękanie jest uzasadnione jedynie w przypadku gdy za paradygmatyczne i aksjomatyczne uznamy następujące tezy:
1) Czytanie ma służyć przyjemności.
2) Zborność tekstu w warstwie merytorycznej i metaforycznej jest najistotniejszym elementem budowania wiersza.
3) Recepcja tekstu przez czytelnika powinna doprowadzić go od punktu A do punktu B z prędkością 2 wersów na sekundę.

Każda z tych tez może być słuszna i udowadnialna, ale nie w każdym rodzaju sytuacji lirycznej. Tak też jest w tym przypadku, jak mniemam.

całkowicie błędnie wyprowadziłeś zasady,których konieczność trzymania się, mi poniekąd przypisałeś

co więcej, użyłeś słowo "stękanie"

biorąc powyższe pod uwagę jasnym staje się, że twoja wypowiedź jest tylko, dość zgrabnie, zgodzę się, ukrytym zabiegiem erystycznym

słowo "stękanie" stanowi coś na kształt michnikowskich słów pałek
(chory z nienawiści, ciemnogród itd.)

Skoro jest chory, skoro stęka, nie ma racji

proponuję tobie rezygnację w dyskusji z szopenhałerowskiej gimnastyki
i przejście do rzetelnej wymiany opinii
pytanie
czy potrafisz?

niestety szczerze w to wątpię, ale liczę, że wyprowadzisz mnie z błędu, jeśli w takim się znajduję

czepiasz się słówka "stękanie"... i dalej stękasz, Rajski... to ma być jakaś "metaerystyka", że zarzuca się adwersarzowi stosowanie chwytów erystycznych? zarzucając innemu stosowanie erystyki stajesz się z nadania obrońcą "rzetelnej dyskusji"? bronisz jej nie prowadząc jej tak naprawdę. to jest dopiero erystyka!
w tezach które zawarłem - jest istotny element dyskusjotwórczy - w swoim poście wyartykułowałeś swoje zarzuty, ja zaś dokonałem jedynie ich sparafrazowania. jeśli potrzebujesz instrukcji do odczytania która teza dotyczy którego z fragmentów Twojej wypowiedzi, to bardzo mi przykro, ale ja Ci jej nie napiszę. natomiast jeśli rzeczywiście pragniesz dyskusji - odczytasz to tak, aby rozszerzyć swoją opinię dotyczącą wiersza, bo ja nie zrobię tego za Ciebie.

dean pisze:1) Czytanie ma służyć przyjemności.

tak powinno być,
po co czytać męczące rzeczy

dean pisze:2) Zborność tekstu w warstwie merytorycznej i metaforycznej jest najistotniejszym elementem budowania wiersza.

dyscyplina symbolu nie jest najistotniejsza, ale od czegoś trzeba zacząć
by nie być gołosłownym - czakram, ładne słówko, ale po chuj one
no chyba, że chodzi, ci o te kamienie, co dinozaury jadły
ogólnie po prostu nie pasuje do tego wiersza
niezależnie, do czego miałoby się odnosić
zaburza wspomnianą dyscyplinę symbolu

dean pisze:3) Recepcja tekstu przez czytelnika powinna doprowadzić go od punktu A do punktu B z prędkością 2 wersów na sekundę.

o niczym takim nie pisałem, pisałem o planie miasta bardziej niż drodze
a i ten plan jest nic nie warty, bo jest tylko dwuwymiarowy
(tak jak, co najwyżej twoje wiersze)
wymiarów powinno być jak najwięcej

ale to tak jakby płaszczakom tłumaczyć fizykę kwantową

myslalam z napiszesz dziś wierszyk np o telepatii a tu znow dzdzownice zjadajace swoj ogon : P

1) Jest pisanie, które ma zmęczyć, jebnąć czytelnika w głowę, zdezorientować go obrazami, wybić z utartych szlaków, zagubić, rozpieprzyć na łopaty. Jeśli piszący ma podchodzić do czytelnika z powinnością: "Jesteś tu po to aby czytelnik odczuwał z czytania tego co napiszesz przyjemność", to w gruncie rzeczy skazujesz się na jednowymiarowy odczyt. Zamieniasz się w takiego Gacka (którego w sumie lubię, bo jest zupełnie nieszkodliwy) - on odczuwa przyjemność z pisania i liczy, że przyjemność będzie odczuwał czytelnik. To nie jest zarzut wobec Gacka - po prostu jeśli przyjmiesz taką zasadę, to wtedy wszystko jest proste.
2) czakram jest zajebistym słowem, ale też i zjawiskiem jeśli przyjąć optykę tych, którzy w istnienie czakramów wierzą. i tu generalnie o to chodziło - bo daję coś realnego, opisanego jak żołądek, tchawica... nawet zastanawiałem się czy okrężnicy tu nie wsypać, ponieważ okrężnica niesie ze sobą znacznie ciekawszą metaforykę...
3) bo widzisz, Rajski... Ty masz obsesję szukania odniesień, ścieżek, tajemnych kodów, nieoczekiwanych pułapek... dla Ciebie to jest harcerska gra w podchody... autor daje mi znak - ja mam go odczytać i przetworzyć... zakładasz, że wiersz będzie uprawiał z Tobą taki "bieg na orientację"... a co jeśli ktoś nie wie, że to, co on mówi ma być uznane za kod przeznaczony tylko dla Ciebie... albo tego po prostu nie chce? wtedy czujesz się zlekceważony i tupiesz nóżkami.

Cóż, nie zachowałeś jednak dyscypliny i przemawiasz do mnie słowem "płaszczak" - bardzo deprecjonuje to Twoje wcześniejsze wypowiedzi dotyczące erystyki, bo o ile wcześniej mogłyby one mieć charakter istotnego zarzutu, o tyle teraz sprowadziłeś je do nieistotnego mniemania "jak się sprawy mają".

palenie zgubiłem - chujówka

ręka boga chciała cię pokierować
odrzuciłeś ją

nie chce mi się przekomarzać

ja podejrzewam, że palenie się nie zgubiło tylko zostało odnalezione i z premedytacją wyrzucone, Rajski... kobieta uznała to za zło wrodzone i wyrzuciła...

to tym bardziej chujówka
bo tliła sie nadzieja, ze jest w aucie

i nie pierdol mi o rękach boga, bo za dużo się nasłuchałem o sercach od wysłanników boga w ostatniej dobie...

[ Dodano: 2010-05-02, 13:39 ]
palenie zostało sprzątnięte - pogódź się z tym...

heh, to zderzenie odmiennych osobowości
było jedną z rozrywek, które sobie zaplanowałem
trzeba jednak iść z duchem czasu
ciekawe, czy dopalacze są dziś otwarte

smutne bardzo, bo nie da się zagłuszyć tamtego, czy owego, oszukując dżdżownicami, nie podoba mi się wers, „których przecież nie rozumiesz nawet nie czujesz”, bo jakby ten peel, nie rozumiał i nie czuł, to poszedłby na disco i nasycił krótką spódniczką, a nie trwał w nieszczęściu

nie czas nasycać ciało... to czas grzebania zmarłych... czas grzebania siebie... bliżej więc do dżdżownic niźli do spódniczek...