oto dziecko ciągłych starań
powstałe z dowolności
końskich zalotów
i rodzinnych splotów

dość, by znajdować
siebie w teoriach myślenia
napuszenie i wzniośle

dość, by produkować
neuronowe struktury
ze zbieraniny
codziennych pożądań
i koniecznych zaleceń

z czułością, zachłannie
obmacuje siebie
kakofonią dźwięków
opukuje swe ja

za mało, by wyjebać
swój mózg
z betonowej
pustki

no a gdzie te przyczynki?

na początku, potem jest jebanie (się), a na końcu cel (nieosiągnięty)