uczę się budzić w ciszy
zasypiać gdy rzeźbisz ciała słów

słuchać jak membrany naczyń napinają się
gdy zbliżasz noc do nocy
dzień do dnia

przy tobie czuje się rozebrana
z umów o kamienną twarz
rachunków za niedopowiedzenia i żalu
bycia podporą dla wciąż kładących się drzew

wiem że nie zliczymy już pęknięć
przez które drąży nas deszcz meteorów

ale każde może być rzeką
w której to drugie obmyje oczy
z piachu i kurzu przeszłych dróg