wiersze o teatrze życia to podobno szmira
kalka ograny motyw i kiepskie rozdanie
kart które asami być miały i piętnem dla
hipokrytów
dwulicowców
obłudników
kłamców
i całej maskarady
może plejady
gwiazd
którym upaść pora
najwyższa
i najwyższa kara
za bilet wielokrotnego wsępu w zakamarki makijażu

wszystkie wiersze to role wyjęte z dna ego poetów
frustratów poetów narcyzów poetów bigamistów co
mają dwie żony w dodatku niewierne: dramę i mniemanie
o sobie
o tobie
o arkanach ars
przegranych
grach
i szmirach
którym pora powstać
i na stos
się wrapać
zapalić i/lub spłonąć
ze wstydu za wszystkie grzechy kiepskiego scenariusza

dobry wiersz i niestety prawdę przedstawia

prawda albo prawdopodobieństwo :)