bez ciebie nie umiem pisać o miłości
choć z tobą wcale nie łatwiej było mi o niej mówić


możesz nazwać ten język dialektem plemienia
którego ostatni prorocy zasnęli w słońcu
martwą mową sakralnych przedmiotów
noży do upuszczania krwi ścinania ziół

a jednak to w nim chcę ci powiedzieć
że chowam się w cieniu krzeseł
w przejściu pod stopami olbrzymów
w opowiadaniach zdemaskowanych autorów

tu mam matecznik swoje em przed wilgocią
wyhodowane z niepewnego światła lampy
zaciśniętego kurczowo w dłoni jak plakat

z którego spokojnie patrzysz mi w oczy

delikatnie o bólu
zazdroszczę bo tak nie umiem

:)