Pracą i latami wyrzeźbiona dłoń gładziła bez pośpiechu fotografię
młodej dziewczyny. Warkocz spływał na kolana siedzącej na krześle.

- Ela widzi, jaka ja była śliczna, jak była młoda? Taki gruby warkocz,
że chłopakom oczy patały, a ja jego wybrała, bo był dobry człowiek i zaradny.
Dobrze, że nie dożył- przyszli i zabrali...i dom, i sad...Obejmowałam jabłonki, płakałam...Dobrze, że nie doczekał...
A dobry był człowiek. Nawet we wojnę było co jeść- do handlu miał głowę,
to i pieniądz był.
Ale bił i kobiety lubił...ale dobry człowiek, zapobiegliwy...
Teraz tu czasem syn przychodzi. Bija też, jak co źle zrobię, bo nerwowy.
A Ela niech pamięta: Jak przyjdzie sąsiadka, Ela mówi, że Ela moja wnuczka. Â?e od matki do babki uciekła, bo babka lepsza.
Córka nie przyjeżdża, bo daleko..., to i wnuczka...

Dłoń ponownie głaszcze zdjęcie.

- Widzi Ela, jaka ja była śliczna?
Ela pamięta: Ela moja wnuczka.

Wzruszające... Moja babcia zwykła siadać ze mną na ławeczce i tak opowiadać... I smutne rzeczy i wesołe... Stanęła mi przed oczami, gdy to czytałem... Zmarła w dniu, w którym po kilku latach przyjechałem ją odwiedzić...

bardzo cieply tekst.
kiedys probowalam napisac cos podobnego.
po przeczytaniu wykasowalam.

Olgo i Dean- łącznie odpowiem: wzruszające, bo historia prawdziwa, spisana niemal wiernie (słownictwo i sposób mówienia). Â?ycie pisze takie rzeczy i jakoś mi trudno się zebrać, by je zapisać literkami. Siedzą w pamięci. Ludzie, o których... Te 2 tutaj to jakby szkice. Nie umiem do tego znaleźć właściwej jednolitej formy. mam jeszcze wiele takich do opowiedzenia.
I wiesz, Olga, też mam wątpliwości- wydają się nadto ckliwe, pomimo, że wprost z życia.
Ale co tam, chyba pozbieram je do kupy i na swój sposób utrwalę, tak jak one się utrwaliły w pamięci. Sa prawdziwe, a nie wydumane.
Dziękuję Wam, że skomentowaliście, pomimo, że forma pozostawia wiele do życzenia.