widzę ogródek
po lewej stół stoi
wracam potem
stół z prawej
podnosi się


















































































































baba

do mnie nie przemawia, chyba, ze to jest abstrakcyjne

baba zgięta wpół
udawała stół

Sprawa wyobraźni, fobiaku. Słowa zwykle wskazują na jakiś fragment świata.
W świecie zrobionym tylko ze słów jest nudno i pusto, a Ty chyba oczekujesz doskonałych bodźców słownych, które wydobędą z Ciebie reakcję automatycznie.

oczekuje z liscia w pysk

Tak się zapatrzyłam w ostatni wers podstawowego tekstu: "podnosi się", że podnosiłam i podnosiłam i odstęp wyszedł za duży. Potem zrobiłam trening z używaniem enterka i teraz chyba jest ok. Przy czytaniu można było zapomnieć, co było wpierw. Przepraszam, fobiaku.

no abstrakcyje bardzo,
dobrze, że jest odautorski komentarz,
ja to widzę,
jako obrazek baby pielącej grządkę.

nie przepraszaj tylko trenuj, trenuj i jeszcze raz trenuj, nie wiem jak dla innych ale dla mnie nie zmienia to faktu, ze utwor nie jest erekcjato
nie na tego wstrzasu, nawet jesli sie po woli ona podnosi bo powinna wyskoczyc gwaltownie lub wskoczyc na glowe i udusic cipka

Ależ fobiaku, przecież przeżyłeś wstrząs! Nagle zaskoczył Cię zwykły świat. Powiedziałabym, że jest to erekcjato do kwadratu! Być może jest to dowód wyrafinowania. Czyż te wszystkie zboczenia i trupy nie skonwencjonalizowały się zanadto? Prawie mogę przewidzieć, co spotkam w Twoim kolejnym utworze.
Pozdrawiam.

trup

Z taką awersacją, dean, pojawiła się scena jak gdyby wyjęta z "Teatru Okrucieństwa" A. Artauda.

a jak to tam wyglądało? bo wiesz... ja książek nie czytam...

Hmm .., ale chyba tylko w książce "Teatr i jego sobowtór" A. Artauda możesz obejrzeć obrazki pokazujące sceny z tego teatru. Wybacz, wydaje mi się nie bardzo mozliwe opisywanie ich.

[ Added: 2007-11-12, 18:44 ]
Teatr Witkacego z Zakopanego wystawił kiedyś spektakl pt: "Cabaret Voltaire". Próbowali tam, oprócz interpretowania tekstów dadaistów, zrekonstruować, cokolwiek anachronicznie, fragmenty inscenizacji A. Artauda. Prawdę mówiąc były to nieruchome obrazki, kopia tych z wydanej w Polsce książki "Teatr i jego sobowtór". /Nawiasem mówiąc jest to tytuł jednego a esejów Artauda, który został tu użyty jako tytuł książki./ Robiło to jednak na widzach spore wrażenie, nawet na mnie, chociaż widziałam wcześniej te obrazki we wspominanej tu książce. Te obrazki pochodziły ze spektaklu "Historia bez słów w żywych obrazach". Co one przedstawiają? Najogólniej mówiąc: przemoc, okrucieństwo. Chcesz, żebym szczegółowo opisała któryś z takich obrazków?