banalnie

[z tłumu]

tęskniłam do ciebie poeto
usta zarosły pajęczyną
i długo nie otwierałam oczu
trochę jak jeszua rozłożyłam ręce
ale eli musiał wtedy grac w pokera
tęskniłam
niedoudławieniami
i zrywanym z paznokci lakierem
banalnie
zbyt dużą ilością zaimków i metafor dopełniaczowych
które pozdychały
zgniecione w kulki wielkości
moich pięści poeto

[dean]

Też tęskniłem.
Proszę Cię, wróć.

[Waldi]

zamiast rąk dałbym nogi znaczy wkleiłbym nogi
tak... nogi tu dużo znaczą

[Troy]

Zrezygnowałabym ze słowa poeto, z obydwóch :*

[z tłumu]

Waldi! Peelka nie ma nóg, jeździ na wózku. Co teraz?

[dean]

A tak generalnie, Waldi, to mam propozycję: Weź młotek, dobrze wyceluj i się jebnij tak porządnie w ten swój pusty łeb.

[Waldi]

Waldi! Peelka nie ma nóg, jeździ na wózku. Co teraz?



I rzekłbym cóż z tego? Czy moje współczucie coś zmieni? Czy muszę określać się zniżając do litości? Czy jeśli przejdę obok będę potępionym? A może troszkę uśmiechu?
Właśnie tak wygląda przekaz wizji w poezji. Czysto indywidualna procedura samowzbudna.
Ty do mne szepniesz (czujesz powiew wiatru?) ja jeżdżę hayabuzą
A jak Dingo zareagował? Okrasił w słowa swoją metodę pomocy społecznej. Ograniczył do mnimum przekaz sądząc, iż ni chuj nie rozumiem. Taki rodzaj pomocy niczym neutrino.
a może ja chcę nie rozumieć!

[dean]

Bredzisz, Walduś. Weź może popraw z drugiej ręki tym młotkiem.

[Waldi]

Dinuś!!! Buzi buzi