Z głową w lustrze

[Dawid D.]

Znów spociły mi się myśli,
Jak zgniecione kartonowe pudło
Wygląda moja głowa,
W lustrzanym odbiciu.
Kłaniam się przed tobą
Wyroczni nie jednej obrazie,
Nie wyciągaj do mnie dłoni…

Czy mam podnieś czoło?
Spojrzeć ci w twarz
Zadając to samo pytanie…

Po co, chować się
W chudych ramionach,
Zgrzytając złowrogo zębami,
Kilka słów wypowiadając
Gorzkiej poprawy modlitwy,
Stojąc przed idiotycznym
Kawałkiem srebrnego szkła,
Dziwaczne miny kształtując
Do swego martwego przyjaciela.