ćwierkaniem pognały Wenus za dach sąsiadów
róż z fioletem pasami na niebo się kładą

i poranna orkiestra cichnie już pomału
niebo coraz jaśniejsze gołębie gruchają

zamilkli heroldowie bo rydwan Heliosa
złotem wtacza poranek srebrem świeci rosa

Świetny wiersz. Dobrze, że mi przypomniałaś jak wygląda, bo wtedy albo śpię, albo wracam z imprezy i wtedy niewiele widzę :)

Dziękuję. Miło mi. Oglądanie zaczynającego się dnia to duża przyjemność.