Jestem dla kwiatków,
dla łyku kawy,
dla zapachu z garnków,
a także uśmiechów na twarzy.

Cieszę się z płaczu o poranku,
bo to mój budzik.
Lubię zapach pokoju,
Jak również jego kapcie obok moich.
Dobrze mi w czasie,
w którym jestem.
Dobrze, że doceniam,
to co mam.

Jestem dla nich,
A oni są dla mnie.
Nasz promyk,
A także moja ostoja i ja.

Dla nich wstaję przed jutrzenką.
Jestem 24 h na dobę.
Czuję i smakuję życie.
A czasami je doprawiam.

To nie mury nas łączą.
To nie to kim jesteśmy.
Nie to, że jesteśmy powiązani,
ale to, że dzielimy się sobą nawzajem.

pisz tak dalej
ale pamietaj abys zawsze wywalila ostatni wers
ty nie masz pouczac czytelnika
ale masz go zmuszac do myslenia
do refleksji
wiec niech ten ostatni wers sam sobie dopowie

dzięki za radę, przemyślę
mam taki styl związany z charakterem i moim wykształconym zawodem
ale mam coś nowego- może będzie dobre...

nie zgadzam się z ostatnim wersem, w wierszu, niech wybrzmi
mi by się bardzo podobało, gdyby nie forma, wypracowania